Logo
Print this page
Νο 52 - Ένας για όλους και όλοι για έναν

Νο 52 - Ένας για όλους και όλοι για έναν

Αριθμ.πρωτ.:7867

Θεσσαλονίκη, 5 Νοεμβρίου 2019

 

"ένας για όλους και όλοι για έναν"

 

Συνάδελφοι,

Μπαίνουμε ήδη στην 8η εβδομάδα κατά την οποία οι συνάδελφοί μας οι οποίοι προέρχονται από τις πρώην υπηρεσίες του RBU, βρίσκονται παράνομα σε υποχρεωτική άδεια από την εργασία τους.
Συγχρόνως, συνεχίζουν να υφίστανται όλη εκείνη την ψυχολογική βία και τις συγκαλυμμένες ή φανερές απειλές για το μέλλον των ιδίων και της οικογένειάς τους, από την πλευρά των προθύμων «παπαγάλων» της εκάστοτε Διοίκησης, οι οποίοι δυστυχώς το τελευταίο διάστημα περισσεύουν.

Πολλοί μάλιστα από αυτούς μας κουνάνε το δάχτυλο επιπλήττοντάς μας για την αντίσταση που προβάλλουμε στα σχέδια της Διοίκησης, αναπαράγοντας όλα εκείνα τα επιχειρήματα- φληναφήματα

  • περί των δύσκολων σημερινών συνθηκών για τις Τράπεζες,
  • περί της αναγκαιότητας μείωσης του προσωπικού της Τράπεζας κατά μερικές χιλιάδες εργαζόμενους (οι χιλιάδες αυξάνονται ανάλογα με το πόσο ζήλο δείχνει ο καθένας τους) αλλά και
  • περί της αναγκαιότητας να αποχωρήσουν εθελοντικά από την τράπεζα οι συνάδελφοί του RBU, ωραιοποιώντας το εργασιακό περιβάλλον στη νέα εταιρεία διαχείρισης κόκκινων δανείων- Intrum και υποσχόμενοι νέους «Παραδείσους».

Συγχρόνως (και εδώ είναι το τραγικό), εντείνουν την κινδυνολογία για το μέλλον των συναδέλφων αποκαλύπτοντας τάχα εμπιστευτικά και πάντα για το καλό μας βέβαια, ότι η Τράπεζα δεν μπορεί να τοποθετήσει όπως τους αξίζει όλους τους συναδέλφους και βέβαια ότι η Τράπεζα είναι αποφασισμένη να προχωρήσει σε πιο σκληρά μέτρα…… και άρα μία καλή λύση θα ήτανε για τον συνάδελφο να κάνει χρήση του νέου προγράμματος εθελουσίας εξόδου!

Δεν θα αναφερθούμε εδώ στις αιτίες των προβλημάτων που έχει το ελληνικό Τραπεζικό σύστημα εδώ και κοντά μία δεκαετία. Τις έχουμε αναλύσει επανειλημμένα σε πολλές ανακοινώσεις μας.


Ούτε θα επιχειρηματολογήσουμε για το αν μπορεί να θεωρηθεί τεκμηριωμένο, εξυγιαντικό και αναπτυξιακό το Στρατηγικό Σχέδιο της μεγαλύτερης συστημικής Τράπεζας της Ελλάδας, όταν αυτό κυρίως βασίζεται στην συμπίεση του εργατικού κόστους και στην μείωση του προσωπικού. (Η πρόσφατη άλλωστε αποτυχημένη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης η οποία ακολουθήθηκε στην Ελλάδα των μνημονίων το έχει αποδείξει περίτρανα).

Όλα όμως τα προηγούμενα συμβαίνουν την ίδια στιγμή βέβαια που η Τράπεζα αρνείται να απαντήσει στο πόσες προσλήψεις νέου προσωπικού ή ποικιλώνυμων συμβούλων έχουν γίνει π.χ. τα δύο τελευταία χρόνια.

Για του λόγου το αληθές, η ίδια η Τράπεζα παραδέχεται στην «Εξαμηνιαία Έκθεση του Διοικητικού Συμβουλίου» του 2019, στη σελίδα 18 ότι:
«Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2019, οι εσωτερικές μεταφορές κάλυψαν το 80% των συνολικών αναγκών σε προσωπικό.»
Αυτό σημαίνει είτε ότι το υπόλοιπο 20% των αναγκών σε προσωπικό παραμένει και άρα μπορούν να τοποθετηθούν εκεί άμεσα οι συνάδελφοί του RBU είτε ότι οι ανάγκες αυτές έχουν ήδη καλυφθεί με νέες προσλήψεις!!!

Στην ίδια έκθεση δε, στη σελίδα 16, η ίδια η Τράπεζα δίνει απάντηση στην έντεχνα διαχεόμενη από αυτήν πληροφορία ότι έχει αναλάβει δεσμεύσεις για μείωση προσωπικού από το Σχέδιο Αναδιάρθρωσης της Τράπεζας που είχε καταθέσει:

«Η Τράπεζα Πειραιώς ολοκλήρωσε στις 31 Δεκεμβρίου 2018, το Σχέδιο Αναδιάρθρωσης, τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από αυτό (13 υποχρεώσεις του Σχεδίου Αναδιάρθρωσης και 27 δεσμεύσεις για την εταιρική διακυβέρνηση και τις εμπορικές πρακτικές). Η συνολική εποπτεία του Monitoring Trustee η οποία είχε ξεκινήσει το 2013 έληξε επί της ουσίας τον Δεκέμβριο 2018 και τυπικά με την υποβολή της τελευταίας αναφοράς του προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού στις 28 Ιουνίου 2019.»

Δηλαδή δεν υπάρχει καμία δέσμευση για μείωση προσωπικού από το Σχέδιο Αναδιάρθρωσης και τους εποπτικούς μηχανισμούς καθώς το Σχέδιο αυτό έχει ήδη υλοποιηθεί!

Αποκαλύπτει δηλαδή με τα δύο παραπάνω αποσπάσματα με δικά της λόγια το ότι παραμένει προσηλωμένη σταθερά στις χειρότερες παραδόσεις της Τράπεζας Πειραιώς πού είναι όχι μόνο η διαρκής μείωση του εργατικού κόστους ανά εργαζόμενο αλλά και η διαρκής μείωση του αριθμού των εργαζομένων όπως και η αντικατάστασή τους με νέους εργαζόμενους.

Πράγματι, η τράπεζα Πειραιώς είναι η πρώτη διδάξασα τέτοιου τύπου μεθοδεύσεων (από το 1998 ήδη, δηλαδή τις χρυσές εποχές της τεράστιας κερδοφορίας των Τραπεζών και των διαρκώς αυξανόμενων νέων προσλήψεων).

Γράφαμε παλιότερα:

«Η Τράπεζα Πειραιώς ………υλοποίησε με συνέπεια την κυρίαρχη τάση της εποχής που είναι η αντικατάσταση των «παλαιών» εργαζομένων με νεότερους ηλικιακά, άρα και φτηνότερους εργαζόμενους αλλά κυρίως με διαφορετικές συμβάσεις εργασίας και ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα. Επίσης έδειξε πρώτη τον δρόμο για την πραγματική χρησιμότητα των «εθελουσίων» εξόδων ως υποκατάστατου των άμεσων απολύσεων για την υποστήριξη της προσπάθειας ανατροπής των εργασιακών μας σχέσεων. Αξίζει εδώ τον κόπο να αναφέρουμε ότι οι συνέπειες των «εθελουσίων» εξόδων δεν εξαντλούνται στην «απελευθέρωση της ιεραρχίας» και στη δραστική εξοικονόμηση που έχουν οι Τράπεζες σε αμοιβές και παροχές παλαιότερων, «απαξιωμένων», ανεπιθύμητων, «πλεοναζόντων» ή «μη ημετέρων» υπαλλήλων και στελεχών. Δυστυχώς οι συνέπειες επεκτείνονται και στους εναπομείναντες εργαζόμενους και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Έτσι δημιουργούνται συνθήκες ανασφάλειας σε ότι αφορά στους όρους και στις προοπτικές διατήρησης των θέσεων εργασίας, για την παραπέρα εξέλιξή τους αλλά και για την δυνατότητα ή όχι να λάβουν μια ικανοποιητική σύνταξη στο μέλλον.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την εμφάνιση των νέων, άπειρων ως προς τα δικαιώματά τους και ως προς τη χρησιμότητα της συλλογικής δράσης εργαζόμενων, αλλά και στελεχών «νέας και ευέλικτης νοοτροπίας», «δεμένων με τον εργοδότη», δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για :

  • Βίαιη αλλαγή της υπάρχουσας επιχειρησιακής κουλτούρας και πρακτικής, με προσωπικό «πολλών ταχυτήτων», που ακριβώς εξαιτίας αυτής της διαίρεσης χειραγωγείται ευκολότερα στην κατεύθυνση του «νέου εργασιακού προτύπου» που προβάλλεται από τους εργοδότες τα τελευταία χρόνια (κάτι μεταξύ εμποροϋπάλληλου σούπερ-μάρκετ και πλασιέ ασφαλειών….) για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων του κλάδου μας.
  • Διάβρωση, έλεγχο ή παραγκωνισμό των επιχειρησιακών συνδικάτων.
  • Κάμψη αντιστάσεων, που διευκολύνει τη δραστική αναδιοργάνωση μονάδων και σημείων πώλησης, την ανατροπή – όπου χρειάζεται – και σίγουρα την αποδυνάμωση της υπάρχουσας στελεχιακής ιεραρχίας, αφού «ενθαρρύνονται» να φύγουν και πολλά έμπειρα στελέχη.
  • Μοίρασμα του συνεχώς αυξανόμενου όγκου καθηκόντων και εργασιών σε λιγότερους εργαζόμενους.
  • Ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις για επιμήκυνση του ωραρίου, απλήρωτες υπερωρίες, για επιλογές απεριόριστης διαθεσιμότητας του εργαζόμενου-ης ή του στελέχους για την επιχείρηση.

Έχουμε δε επισημάνει εδώ και καιρό τις καταστροφικές τους συνέπειες για τα ασφαλιστικά μας ταμεία

Η Τράπεζα λοιπόν για μια ακόμη φορά μας «επιδοτεί» (με τα δικά μας χρήματα που «συνεισφέρουμε» με τις διαρκείς μειώσεις μισθών και συντάξεων αλλά και τους αυξανόμενους φόρους) για να μείνουμε άνεργοι, χωρίς περίθαλψη, βομβαρδισμένοι από συνεχή «χαράτσια» και αποκομμένοι από την συλλογική δράση και προοπτική.»

Τα άλλα δύο εργαλεία που χρησιμοποιούν εδώ και πολλά χρόνια οι Τράπεζες για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων είναι:

  • η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εξωτερίκευση των εργασιών τους ( το λεγόμενο οutsourcing) και
  • η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη χρησιμοποίηση ενοικιαζόμενων εργαζομένων με μηδενικά εργασιακά δικαιώματα

χωρίς μάλιστα τις περισσότερες φορές να επιτυγχάνεται (σύμφωνα με την υποτιθέμενη λογική της μείωσης του κόστους των προσφερόμενων υπηρεσιών) το επιδιωκόμενο οικονομικό αποτέλεσμα ( όπως άλλωστε μας έχει δείξει και το πρόσφατο παράδειγμα της καθαριότητας των Δημόσιων Νοσοκομείων).

Εάν συνδυάσουμε λοιπόν όλα τα προηγούμενα, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σήμερα σε ένα σημείο καμπής για τις εργασιακές σχέσεις του κλάδου αλλά και συνολικά για το συνδικαλιστικό κίνημα των τραπεζοϋπαλλήλων.

Εάν επιτρέψουμε τις Τράπεζες να καταπατούν κάθε θεσμικό πλαίσιο το οποίο χτίστηκε με αγώνες δεκαετιών στον κλάδο μας τότε είναι σίγουρο ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα.

Ήδη νέα νομοθετήματα βάζουν στο στόχαστρο τις Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Είναι δε επίσης σίγουρο ότι κατ’ απαίτηση των τραπεζιτών θα ακολουθήσουν και άλλα παρόμοια νομοθετήματα.
Είναι πολύ πρόσφατο για να το ξεχάσουμε, το γεγονός ότι ήδη τα δύο πρώτα χρόνια των μνημονίων είχαν επιβληθεί καθ’ υπαγόρευση και των τραπεζιτών τόσα αντεργατικά νομοσχέδια όσα ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα αυτοί δεν μπορούσαν να ονειρευτούν.

Ο αγώνας λοιπόν των συναδέλφων που εργαζόταν στο RBU δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ούτε ένας ατομικός αγώνας ούτε ένας αγώνας για να σώσουμε τα προσχήματα.

Ακόμα δε περισσότερο, δεν μπορούμε να έχουμε μία στάση απάθειας ή εφησυχασμού γιατί «καίγεται το σπίτι του διπλανού μόνο» και όχι το δικό μας.

  • δεν είναι ζήτημα συναδελφικότητας ούτε ζήτημα αλληλεγγύης προς τους δοκιμαζόμενους συναδέλφους
  • είναι ζήτημα που αγγίζει όλο τον κλάδο καθώς σύντομα θα ακολουθήσουν παρόμοιες μεθοδεύσεις και σε άλλες εργασίες και Διευθύνσεις της Τράπεζας αλλά και το φαινόμενο αυτό θα επεκταθεί σε όλες τις Τράπεζες
  • είναι ζήτημα που αν δεν μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε, ανοίγει την κερκόπορτα της πλήρους διάλυσης των εργασιακών μας σχέσεων
  • είναι ζήτημα το οποίο αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και ολοκληρωτικά, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα αλλάξει τη φυσιογνωμία των Τραπεζών όπως τις γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια
  • είναι ζήτημα επιβίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος των Τραπεζών
  • είναι ζήτημα τιμής για τον κάθε εργαζόμενο απέναντι στον εαυτό του να υπερασπιστεί την προσωπικότητά του και τον μόχθο δεκαετιών απέναντι σε αυτούς που τον θεωρούν έναν απλό εργαλείο ή αριθμό
  • είναι υποχρέωσή μας να δράσουμε ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ γιατί μόνο έτσι θα
    μπορέσουμε να ανατρέψουμε τα σχέδια που απεργάζονται εν κρυπτώ σε βάρος μας

Σε αυτό τον αγώνα ο καθένας μας αναμετράται με τη Συνείδησή του.

Αναμετράται με την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος και αποφασίζει για το αν θα βάλει και αυτός το λιθαράκι του ώστε και η σημερινή και η επόμενη γενιά των τραπεζοϋπαλλήλων να μπορεί να εργάζεται με αξιοπρέπεια, σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και με ανθρώπινες συμπεριφορές από τους εργοδότες ( ή από αυτούς οι οποίοι θεωρούν σημαντικότερο προσόν τους την επίδειξη σκληρότητας προς τους εργαζόμενους).

Σε αυτόν τον ΑΓΩΝΑ δεν θα επιτρέψουμε κανείς να είναι μόνος του.

Η εργοδοσία δείχνει εδώ και χρόνια το πραγματικό της πρόσωπο και η εποχή των ψευδαισθήσεων και των ατομικών λύσεων έχει παρέλθει προ πολλού.

τώρα είναι η ώρα !!!

Για το ΔΣ του Συλλόγου

Ο Πρόεδρος   Ο Γ.Γραμματέας

Γ. Γουγούλης   Μ. Τσιμρόγλου

Facebook Twitter Google+ Pinterest
Template Design © Joomla Templates | GavickPro. All rights reserved.