Νο 11 - 20 Χρόνια με την Τράπεζα Πειραιώς

Αριθμ.Πρωτοκ.: 7715                           Θεσσαλονίκη, 12 Απριλίου 2018

20 XΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

«Λαός χωρίς μνήμη
Κάστρο αφρούρητο»

Συνάδελφοι,

Στις 10 Απριλίου συμπληρώθηκαν 20 Χρόνια !! από την ημέρα κατά την οποία έγινε η πρόταση εξαγοράς μέσω Χρηματιστηρίου της Τράπεζας Μακεδονίας Θράκης από την τράπεζα Πειραιώς. Συγκεκριμένα πουλήθηκε το 36,97912% των μετοχών της Τράπεζας Μακεδονίας Θράκης έναντι 27δις δρχ. στην πλειοδότρια Τράπεζα Πειραιώς.

Ο Σύλλογός μας από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε το ξεπούλημα της Τράπεζας καθώς και την διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος το οποίο αυτό συνεπάγονταν καθώς η Τ.Μ.Θ. ήταν μια κερδοφόρα, υγιής και αποκεντρωμένη Τράπεζα η οποία εκποιήθηκε

• χωρίς αποτίμηση της αξίας της
• χωρίς καμία προστασία για τους εργαζόμενους αλλά και τα ασφαλιστικά μας Ταμεία από τις επιπτώσεις των εξαγορών και συγχωνεύσεων των Τραπεζών όπως έχουμε επανειλημμένα αναλύσει
• χωρίς αυτό να εντάσσεται σε κανένα συνολικό σχεδιασμό για το Τραπεζικό Σύστημα στην Ελλάδα.

Όπως βέβαια πλέον είναι οφθαλμοφανές στον καθένα, εντασσόταν μόνο στον ιδιοτελή και ιδεοληπτικό (στην καλύτερη περίπτωση) στόχο της εκποίησης – ιδιωτικοποίησης του ευρύτερου Δημοσίου χαρακτήρα Τραπεζικού Τομέα χάριν

• των τότε απαιτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να πάρει η Ελλάδα το εισιτήριο ένταξης στην ΟΝΕ και
• των απαιτήσεων του Ελληνικού Μεγάλου Κεφαλαίου να καρπωθεί τον πιο χρυσοφόρο Τομέα της Εθνικής Οικονομίας.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του ξεπουλήματος αρκεί να θυμίσουμε ότι η Τ.Μ.Θ. διέθετε δίκτυο 77 καταστημάτων και κύκλο εργασιών 51,830 δις δρχ., 4,4 δις δρχ. ετήσια κέρδη Ομίλου και κατατασσόταν 13η με στοιχεία 1996) στο σύνολο των Τραπεζών της Ελλάδας ενώ η Τράπεζα Πειραιώς διέθετε δίκτυο 30 καταστημάτων , κύκλο εργασιών 33,640 δις δρχ. και κατατασσόταν 28η στο σύνολο των Τραπεζών.

Πέρασαν λοιπόν 20 χρόνια από τότε που η Διοίκηση της Τράπεζας Πειραιώς ενέσκηψε στις ζωές 1.630 οικογενειών με την αλαζονεία αυτού που πιστεύει ότι μπορεί με τον αυταρχισμό και την ισχύ των μηχανισμών της εξουσίας να αλλοτριώσει συνειδήσεις και να υποτάξει εργαζόμενους.

Εργαζόμενους οι οποίοι υπηρεσιακά ήταν άριστοι (όπως αποδείχτηκε ιστορικά) αλλά είχαν και την «ιδιορρυθμία» να έχουν μάθει να λειτουργούν εργασιακά με ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο με αγώνες είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν οι ίδιοι και να το περιφρουρήσουν τα προηγούμενα χρόνια.

Η μεγαλύτερη δε «ιδιορρυθμία» τους ήταν ότι παρέμειναν συσπειρωμένοι γύρω από ένα Σωματείο το οποίο δεν έτρεξε να κολακέψει τους ισχυρούς της εποχής αλλά από την πρώτη στιγμή απαίτησε την εφαρμογή των νόμων του Κράτους και των Κανονισμών της επιχείρησης.

Το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα του Κλάδου, κατακερματισμένο είτε λόγω ενσωμάτωσής του στις κυρίαρχες εργοδοτικές λογικές της κάθε επιχείρησης είτε λόγω των κομματικών επιλογών των ηγεσιών των επιμέρους σωματείων, μουδιασμένο και μη έχοντας συνειδητοποιήσει την στρατηγική ιδεολογική ήττα η οποία ερχόταν δεν μπόρεσε να αντιδράσει αποτελεσματικά. Τις περισσότερες δε φορές, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, ούτε προσπάθησε.

Συγχρόνως η Ομοσπονδία (ΟΤΟΕ) δεν μπόρεσε (και πολλές φορές δεν θέλησε) να συγκροτήσει ένα Παντραπεζικό Κίνημα το οποίο να υπερασπιστεί τις εργασιακές σχέσεις του Κλάδου ούτε να αποτρέψει τις βαριές συνέπειες για τους εργαζόμενους αλλά και την Εθνική Οικονομία από την εκποίηση των Τραπεζών που ανήκαν στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.

Έτσι η Διοίκηση της Τράπεζας αποδύθηκε από την αρχή σε έναν αγώνα συκοφάντησης και των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος στον χώρο. Με όπλα την υπηρεσιακή εξέλιξη ή τα «bonus» του αμαρτωλού Χρηματιστηρίου αλλά και το κλίμα εκφοβισμού που δημιούργησε, προσπάθησε να στήσει γύρω της έναν μηχανισμό από «πρόθυμους» οι οποίοι θα υπακούουν στα κελεύσματά της.

Παράλληλα η κατάργηση κάθε συμμετοχικής δημοκρατικής θεσμικής διαδικασίας και η πλήρης απουσία έστω και απλής καταγραφής των εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων (π.χ. ισχύουσες αμοιβές) αποσκοπούσαν στην διεύρυνση του λεγόμενου Διευθυντικού Δικαιώματος της Διοίκησης και χαρακτηρίζουν αυτό το οποίο στον Κλάδο ονομάζεται στυλ Διοίκησης «Πειραιώς».

Ήδη από το 1998, σε μια εποχή ραγδαίας αύξησης του αριθμού των εργαζομένων στον Τραπεζικό Κλάδο, έγιναν οι πρώτες προσπάθειες στην Τράπεζα μας, μέσω «εθελουσιών» εξόδων να αντικατασταθούν οι υπάρχοντες εργαζόμενοι με νέους, φτηνότερους και κυρίως με διαφορετικές συμβάσεις εργασίας εργαζομένους. Αυτό βέβαια ξεκίνησε αφού σε μία νύχτα ξήλωσαν όλο τον ανώτερο υπηρεσιακό μηχανισμό της Τράπεζας και στην συνέχεια εκβίασαν τα υπόλοιπα στελέχη ώστε να αποδεχθούν αλλαγή της σύμβασης εργασίας τους.

Η Διοίκηση της Τράπεζας είχε από την αρχή την στρατηγική της βίαιης αλλαγής της υπάρχουσας επιχειρησιακής κουλτούρας και πρακτικής και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε όλα τα μέσα:

• Πλήρη αδιαφάνεια στις αμοιβές (πόσο μάλλον στις πρόσθετες αμοιβές)
• Ανυπαρξία θεσμικού και κανονιστικού πλαισίου για όλες τις πτυχές των εργασιακών σχέσεων
• Προσπάθεια απαξίωσης των σωματείων της Τράπεζας, επιλεκτική χρηματοδότηση τους και επιλεκτική τήρηση των νόμων για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες
• Ενοικιαζόμενους εργαζόμενους
• Συμβάσεις εργασίας οι οποίες αποτελούν τον ορισμό της καταστρατήγησης του Εργατικού Δικαίου
• Καταστρατήγηση των Κανονισμών Εργασίας και των Νόμων του Κράτους με την βεβαιότητα ότι για να δικαιωθεί ο εργαζόμενος θα χρειαστούν πολλά χρόνια
• Απλήρωτες υπερωρίες, απλήρωτη εργασία Σαββατοκύριακου, άρνηση χορήγησης αδειών, άρνηση χορήγησης μειωμένων ωραρίων και άλλα πολλά για τους πολλούς και αδιαφανείς παροχές, bonus, stock-options και «κίνητρα παραμονής» στην Τράπεζα για τους λίγους (για να μην τους χάσουμε!!!).

Από την άλλη πλευρά βέβαια οι εκατοντάδες των δις των αυξήσεων του Μετοχικού Κεφαλαίου της Τράπεζας (μέχρι τότε που ο δείκτης του Χρηματιστηρίου «θα έφτανε τις 7.500 μονάδες») χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλείο προσεταιρισμού στελεχών αλλά και φθηνής αύξησης του μετοχικού ποσοστού στην Τράπεζα από πλευράς των Διοικούντων. Η διαδικασία χορήγησης stock – options λειτούργησε για κάποιους με αδιαφάνεια και με τις διάφορες περίφημες Ανεξάρτητες Αρχές να «σφυρίζουν αδιάφορα».

Ο ρόλος του management στην πορεία της επιχείρησης είναι ένα από τα σημεία για τα οποία έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση παγκοσμίως ενώ αποσιωπάται πλήρως στην Ελλάδα.

Πράγματι υπάρχει μια ολόκληρη επιχειρηματολογία η οποία αποδεικνύεται στατιστικά με τα παραδείγματα μεγάλων Εταιρειών, για το πώς οι Διοικήσεις τους υπονομεύουν στην πράξη με τις αποφάσεις τους τις μακροπρόθεσμες προοπτικές των Εταιρειών χάριν του βραχυπρόθεσμου προσωπικού συμφέροντός τους ώστε να προσποριστούν μεγαλύτερες αμοιβές και bonus. Μεγάλη αύξηση βραχυχρόνιων κερδών, μεγάλοι ετήσιοι ρυθμοί ανάπτυξης με παράλληλη υποβάθμιση στρατηγικών επιλογών οι οποίες αποδίδουν μακροπρόθεσμα και αντιπαραγωγικές αλλά βραχυπρόθεσμα κερδοφόρες επιλογές, είναι τα συνήθη εργαλεία τα οποία χρησιμοποιούν.

Έτσι πορευτήκαμε τα προηγούμενα χρόνια και το αρχικό μούδιασμα των συναδέλφων αντικατέστησε η πικρία και το αίσθημα της αδικίας. Τους οδήγησε όμως και στην απόφαση να υπερασπίσουν πεισματικά το εργασιακό μας πλαίσιο. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια και με τις εξελίξεις που όλοι γνωρίζουμε στον Τραπεζικό Κλάδο, καταλαβαίνουν όλοι πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι διατηρήσαμε αυτό το εργασιακό πλαίσιο!

Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι μας προέτρεπαν τότε να ακολουθήσουμε τον δρόμο του «ρεαλισμού» και του συμβιβασμού με την «πραγματικότητα». Άλλοι πάλι μας χαρακτήριζαν «παρωχημένους» ή «απομεινάρια μια άλλης εποχής» ή «απροσάρμοστους» στο «νέο περιβάλλον».

Γιατί θυμίζουμε ότι:

Χαρακτηριστική της εποχής ήταν η «βολική» άποψη που υιοθετήθηκε τότε ότι τα κεκτημένα των εργαζομένων και οι ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις που υπήρχαν στον κλάδο (όχι χωρίς προβλήματα και επιθέσεις) ήταν υπεύθυνα για τις κακοδαιμονίες του Τραπεζικού συστήματος.

Ότι η συνδικαλιστική δράση ήταν υπεύθυνη για τις θεσμικές – διοικητικές «ακαμψίες» και δήθεν οδηγούσε σε υψηλό κόστος για τις Τράπεζες.

Η άποψη αυτή προσπάθησε να νομιμοποιήσει λογικές αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, συρρίκνωσης της απασχόλησης, πολιτικές προσωπικού βασισμένες σε αυθαίρετες διακρίσεις, πολιτικές καλών αμοιβών για τους λίγους και αδιαφάνεια – συρρίκνωση – αποσταθεροποίηση των αποδοχών για τους πολλούς.

Άποψη που εμπεριέχει την αντίληψη ότι η εξυγίανση των επιχειρήσεων και η ανάπτυξή τους θα στηριχθεί κυρίως στην συμπίεση του εργατικού κόστους και στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Τα επιχειρήματα αυτά βέβαια αναπαραγόταν κατά κόρο από στρατιές «έγκυρων» αναλυτών και δημοσιογράφων των οποίων τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ενισχύονταν αφειδώς από το μεγάλο διαφημιστικό πρόγραμμα της Τράπεζας.

Όμως το Σωματείο δεν πείστηκε να «προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον» το οποίο ευαγγελιζόταν την ταξική συνεργασία με θύματα τους εργαζόμενους και με μόνα ανταλλάγματα τις πλούσιες αθλητικές και εκδρομικές δραστηριότητες. Συγχρόνως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων (όχι χωρίς εξαιρέσεις και Δούρειους Ίππους) δεν πείστηκε από τους «καλοθελητές».

Μέσα από αυτήν την μακρόχρονη πορεία συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι η μόνη δύναμη του εργαζόμενου είναι η ενότητα του μέσα στο Συνδικάτο και ο διαρκής αγώνας απέναντι σε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία. Έτσι βήμα – βήμα σφυρηλατήθηκε η ενότητά μας η οποία αποτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια σημείο αναφοράς για τον Κλάδο και καρφί στα μάτια των «φίλων» μας.

Σήμερα αντιμετωπίζουμε τις επιπτώσεις από την πλήρη αποδιάρθρωση του Εργατικού Δικαίου λόγω των μνημονίων (με υποβολείς τους Τραπεζίτες, τους μεγαλοξενοδόχους κ.α.) και μια νέα Διοίκηση στην Τράπεζα Πειραιώς.

Αν και τα πρώτα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά για την αλλαγή νοοτροπίας στον υπηρεσιακό μηχανισμό εμείς θα επαναφέρουμε την πλήρη δέσμη των πάντα τεκμηριωμένων προτάσεων μας και θα ζητήσουμε την αποκατάσταση:

• της διαφάνειας και
• της νομιμότητας στις εργασιακές σχέσεις

Η Διοίκηση πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να υλοποιήσει την υπόσχεσή της για απαλλαγή «από συμπεριφορές του παρελθόντος» και να συμβάλει στην πλήρη και χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος εξυγίανση της επιχείρησης.

Σε κάθε περίπτωση οι «εθελούσιες» μπορούν να απευθύνονται κυρίως σε αυτούς οι οποίοι είναι πλήρως διαβρωμένοι από τις νοοτροπίες αυτές όσο ψηλά και αν βρίσκονται.

Συνάδελφοι,

Δεν επιχαίρουμε για το γεγονός ότι επαληθεύτηκαν οι δυσοίωνες προβλέψεις μας εκείνης της εποχής. Πραγματικά θα προτιμούσαμε να είχαμε διαψευστεί καθώς σήμερα θα υπήρχε στην Ελλάδα ένα άλλο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον.

Όμως είναι υποχρέωση μας να αναλύσουμε το παρελθόν βγάζοντας από αυτό τα συμπεράσματα εκείνα τα οποία θα μας εμποδίσουν να το ξαναζήσουμε στην χειρότερη εκδοχή του.

Έτσι λοιπόν είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα για τα προβλήματα που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση των αγορών, την τεχνολογική εξέλιξη και τον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας τον οποίο αυτές δημιουργούν.

Οι νέες μυθοπλασίες που δημιουργηθήκαν ώστε να στηρίξουν ιδεολογικά απέναντι στις μάζες των εργαζομένων τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου ήταν:

• Η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς χωρίς καμιά κανονιστική ρύθμιση
• Τα απλά ποσοτικά κριτήρια για την Οικονομική Ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα
• Η θεοποίηση του κέρδους και η υποταγή σε αυτό κάθε ανθρώπινης ή κοινωνικής ή εθνικής ανάγκης όπως της κοινωνικής ασφάλισης, της υγείας, της παιδείας

Επίσης είχαμε προειδοποιήσει ότι η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση δεν μπορεί να στηρίζεται από μια ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της η οποία συντηρείται μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους και της δημιουργίας ανεργίας ούτε να διευρύνεται διαρκώς στο εσωτερικό της το μεγάλο Δημοκρατικό έλλειμμα το οποίο έχει. Αυτά αποτελούν δυστυχώς και σήμερα απειλή για την Δημοκρατία αλλά και την Κοινωνική

Συνοχή τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της χώρας μας.

Αντιστοίχως στην Ελλάδα η προοπτική της ένταξης στην ΟΝΕ χρησιμοποιήθηκε ως νομιμοποιητική βάση:

1. Για την υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών στην ελληνική παραγωγική βάση στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του Διεθνούς και Ελληνικού Κεφαλαίου
2. Για την κατασυκοφάντηση των εργαζομένων ώστε να επιβληθεί η περιοριστική οικονομική πολιτική, η εκποίηση του Δημόσιου Πλούτου και η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και του Κράτους Πρόνοιας.

Είχαμε επισημάνει δημοσίως (Βελλίδειο 16/ 2/ 1999) ότι με την ένταξη στην ΟΝΕ οι χώρες με τα δυσμενέστερα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά, κινδύνευαν να επιβραδύνουν σοβαρά τον ρυθμό της οικονομικής τους ανάπτυξης. Είναι σαφές, αν δεν λάβεις άλλα μέτρα, ότι σε καθεστώς σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών η μεταφορά του κόστους θα έπρεπε να γίνεται

είτε
• στην αγορά εργασίας (δηλαδή συνεχής αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων)
είτε
• στα περιθώρια κέρδους (το οποίο επίσης, με τα δεδομένα του σημερινού συστήματος) οδηγεί σε επιβράδυνση των επενδύσεων, της παραγωγής και άρα και της απασχόλησης.
Προτείναμε δε μια δέσμη μέτρων για την διεύρυνση της Κοινωνικής Συνοχής και την βελτίωση της θέσης της Ελληνικής Οικονομίας μέσω

• της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας
• του τεχνολογικού και οργανωτικού εκσυγχρονισμού της επιχείρησης και της διαρκούς εκπαίδευσης των εργαζομένων
• Του θεσμικού εκδημοκρατισμού των εργασιακών σχέσεων αλλά και των διαδικασιών λήψης αποφάσεων
Το ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα όμως δεν μπορούσε να ξεφύγει από τις παθογένειες της γενικότερης μεταπολιτευτικής στρεβλής Ανάπτυξης. Η τότε πολιτική ηγεσία της χώρας αποδείχθηκε ότι συνειδητά εξυπηρετούσε (πέραν των άπειρων σκανδάλων τα οποία βγήκαν στην επιφάνεια όλα αυτά τα χρόνια) μια άκρατη νεοφιλελεύθερη πολιτική η οποία έχει τα φανερά σήμερα τραγικά της αποτελέσματα.

Αφού λοιπόν ενέταξε την χώρα στην ΟΝΕ και απώλεσε τον έλεγχο πάνω στην χάραξη της νομισματικής πολιτικής, εκποίησε και τον υπό Δημόσιο έλεγχο Τραπεζικό Τομέα εκχωρώντας τον έτσι στους νεόκοπους «Τραπεζίτες». Απεκδύθηκε έτσι των 2 σημαντικότερων εργαλείων για την χάραξη της Οικονομικής Πολιτικής της χώρας, χωρίς παράλληλα να προβεί σε άλλες Κανονιστικές ή δομικές ρυθμίσεις οι οποίες θα προστάτευαν έστω στοιχειωδώς την Ελληνική Οικονομία αλλά και τα Ελληνικά νοικοκυριά.

Από εκεί και ύστερα η κρίση και η χρεωκοπία της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένες.

Η κρίση λοιπόν η οποία σοβεί εδώ και κοντά μια δεκαετία δεν ήταν ένα αναπόδραστο φυσικό φαινόμενο αλλά καρπός μιας συγκεκριμένης και συνειδητής πολιτικής – οικονομικής αντίληψης.

Είναι το μεταπολιτευτικό μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε κρίση!

Ένα μοντέλο και μια αντίληψη η οποία έφτασε στα όριά της καθώς:

• για την εξυπηρέτηση των αγορών αλλά και για ιδιοτελείς οικονομικούς – ιδεολογικούς λόγους ιδιωτικοποιήθηκε το τραπεζικό σύστημα πριν από 20 χρόνια, απογυμνώνοντας έτσι το κράτος από ένα από τα κατ’ εξοχήν αναπτυξιακά του εργαλεία
• καταργήθηκε κάθε εποπτεία και έλεγχος πάνω στο τραπεζικό σύστημα
• η Ελληνική οικονομία αναπτύχθηκε εκτός των άλλων σύμφωνα με το συμφέρον των εργολάβων και των Τραπεζιτών, διοχετεύοντας τον Τραπεζικό δανεισμό σε αντιπαραγωγικές πλην όμως κερδοφόρες δραστηριότητες με την δυνατότητα των χαμηλών επιτοκίων που προσέφερε η ευρωζώνη
• η πολυδιαφημιζόμενη «αυτορρύθμιση» των αγορών αποδείχθηκε ότι ισχύει μόνο για την αυτορρύθμιση των υπέρογκων αμοιβών των ευνοούμενων “Golden Boys”
• υπήρξε (όπως και έγινε), η βεβαιότητα ότι το κράτος (δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος) θα παρεμβαίνει για να σώσει τις Τράπεζες, κάνοντας έτσι πράξη το δόγμα «ιδιωτικοποίηση των κερδών και κρατικοποίηση των ζημιών».

Φυσικά η συνταγή των δανειστών δεν ήταν «λάθος»!

• η εσωτερική υποτίμηση και η συνακόλουθη ύφεση είναι όχι το «λάθος», αλλά το μέσο για την βίαιη προσαρμογή του καπιταλισμού στις νέες συνθήκες - είναι «η κρίση ως ευκαιρία» για την βίαιη εισαγωγή του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας, και την κάμψη των αντιστάσεών μας για

• την βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης και την διάλυση των εργασιακών σχέσεων
• την διάλυση του κοινωνικού κράτους και την ιδιωτικοποίησή του
• την υποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και όλα αυτά για προφανείς λόγους.

Συνήθως αποσιωπάται ότι:

• Οι Τράπεζες δεν είναι «ανεύθυνες», αλλά η καρδιά ενός μη βιώσιμου αναπτυξιακού μοντέλου
• Η κρίση χρέους δεν είναι αυτόνομο πρόβλημα ούτε ξεκομμένο από την ευρύτερη αναπτυξιακή και πολιτική διαδικασία.

Παράλληλα - και σε πείσμα όλων των ανακεφαλαιοποιήσεων, εξυγιάνσεων, ανακατατάξεων που προω¬θούνται στον κλάδο - δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμο τραπεζικό σύστημα, χωρίς να πληρούνται οι γενικότερες προϋποθέσεις για βιώσιμη οικονομία και κοινωνική συνοχή, τόσο στη χώρα μας, όσο και συνο¬λικότερα στην Ευρώπη.

Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη για μια νέα αρχιτεκτονική του τραπεζικού συστήματος με δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο ώστε να υπάρχουν νέες αναπτυξιακές κατευθύνσεις και κυρίως με νέα κριτήρια.

Διότι για εμάς η Ανάπτυξη έχει κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόσημο.

Εκτός από οικονομική είναι κοινωνική – πολιτική – πολιτισμική – οικολογική – δημογραφική – εθνική – δημοκρατική – περιφερειακή

• άρα δεν μπορεί να επαφίεται στις δυνάμεις της αγοράς και
• δεν είναι τεχνοκρατική διαδικασία και κατασκευή.

Θα πρέπει άμεσα :

• Να επαναδημιουργήσουμε τα εργαλεία για την άσκηση οικονομικής πολιτικής (να δημιουργηθεί ισχυρός Δημόσιος Τραπεζικός Πυλώνας, να δημιουργηθούν Τράπεζες ειδικού σκοπού οι οποίες υπήρχαν και ξεπουλήθηκαν). Δεν μπορεί η αγροτική παραγωγή, τα μεγάλα έργα, η δημιουργία και η συνέχιση της λειτουργίας μεγάλων βιομηχανιών και επιχειρήσεων να εξαρτάται από τους Τραπεζίτες.
• Να καθιερώσουμε ποιοτικά κριτήρια για όλες τις αναπτυξιακές διαδικασίες (π.χ. για την ένταξη επενδύσεων στα προγράμματα, δημιουργία δείκτη προσφοράς μιας επιχείρησης στην Εθνική Οικονομία) όπως αριθμός των νέων θέσεων απασχόλησης με διάρκεια και χωρίς ελαστικές εργασιακές σχέσεις, το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της επιχείρησης κ.ά.

Η σφαίρα της Οικονομίας είναι κυρίαρχης σημασίας για την επιβίωση αλλά και την ανάπτυξη μιας χώρας.

Είναι λοιπόν πολύ επικίνδυνο να συνεχίσουμε να εκχωρούμε την δυνατότητα λήψης των στρατηγικών αποφάσεων για την Οικονομία στους δήθεν ουδέτερους τεχνοκράτες και στους Τραπεζίτες όπως αντιστοίχως είναι εξ ίσου επικίνδυνο την δυνατότητα λήψης των κρίσιμων αποφάσεων για έναν ΠΟΛΕΜΟ να την εκχωρήσουμε στους Στρατηγούς.

Γνωρίζουμε ήδη που μας οδήγησαν!!

Εμείς θα συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε πάνω στον ίδιο δρόμο που έχουμε χαράξει εδώ και τόσες δεκαετίες.

Με τις δημιουργικές και τεκμηριωμένες προτάσεις μας βάζουμε τον εργαζόμενο στο επίκεντρο των εξελίξεων και αγωνιζόμαστε για ένα ελπιδοφόρο αύριο για όλους μας.

Για ένα Τραπεζικό Σύστημα που θα λειτουργεί προς όφελος του λαού και τόπου.

Για το Δ.Σ. του Συλλόγου
Ο Πρόεδρος Ο Γ.Γραμματέας

Γ.Γουγούλης Μ.Τσιμρόγλου